“Natuurlijk mag u het op komen halen, wanneer schikt het u? Ik zit in mijn stoel aan boord van een binnenvaartschip en swipe nog even door alle berichten op Marktplaats.
De datum waarop ‘het vliegtuig’ uit Ecuador arriveert, komt snel dichterbij. Aan de hand van checklists en een ontploffende groepsapp, werken we onze lijst ’te verzamelen items’ af. Een gratis wasmachine hier, een zandbak daar, een paar schilderijen zullen ook niet misstaan. O ja, en nog een paar zakken zand, want wat is een zandbak zonder zand?
Nadat het draaiboek met alle te halen, brengen en schoon te maken spullen klaar is, rijden in alle delen van het land familieleden, vrienden, bekenden en het TFC rond. Ondertussen bel ik nog even naar Ecuador om alles nog eens een keer door te spreken en is het een drukte van belang aan de Van Valckensteinstraat in Hendrik-Ido-Ambacht.
Als Wim en Nienke, Santiago, Jeftha en Caleb arriveren, is de basis om te kunnen leven in het huis aanwezig. Én bevat het huis ook een extra dikke isolatielaag langs de wanden vanwege alle gevulde verhuisdozen uit Ecuador.
Ruim een week later rijd ik met een dampende tas Ambachts friet naar Wim en Nienke en drie lieve nieuwsgierige snoetjes. Vanavond hebben we een TFC-avond. Een vergadering? Nee dit keer niet! Deze avond hopen we als TFC met Wim en Nienke samen te komen. Iedereen heeft wat voor het eten verzorgd, zodat we gezellig en opbouwend bij elkaar kunnen zijn. Gezellig, zodat we nu echt kunnen bijkletsen met Wim en Nienke en de jongens. Maar ook om elkaar, naast de vaak serieuze zaken die we bespreken, van een andere kant te zien en leren kennen. En opbouwend, door stil te staan bij waarom we in de TFC zitten. Wie en wat drijft ons? En wat is ons doel? Na een avond met veel gelach, en ook zeker een serieuze noot, stap ik met een hoofd vol gedachten in de auto.
Zo’n avond als deze is zo verrijkend. Tegelijkertijd voel ik, nu het huis ingericht is en Wim en Nienke er wonen, de vragen opkomen….hoe gaat de nieuwe uitzending er uit zien? Kunnen ze op de tijd die gepland is vertrekken? Zo niet, kunnen ze dan langer in dit huis wonen? Wat kunnen we aan actie ondernemen om de nieuwe uitzending naar Spanje onder de aandacht te brengen? Krijgen we genoeg donateurs? En gaat het ons lukken om de TFC uit te breiden?
Een paar maanden later zijn Wim, Nienke en de jongens vertrokken. Het huis is leeggeruimd. De vergaderingen staan weer gepland. Een overvolle agenda is een feit. Een huis hoeven we niet in te richten, maar naast alle mooie berichten uit Spanje, wacht ons als TFC de taak mét hulp van God, op zoek te gaan naar aanvulling van ons prachtige maar nog onvolledige TFC-team. Verder zoeken we donateurs die het werk van God door Wim en Nienke, willen ondersteunen en natuurlijk werken we ondertussen aan onze andere ‘gebruikelijke’ taken.
Met mijn telefoon in de hand, in een stoel aan boord, swipe ik nog even door mijn mailbox. Verstuur nog een mail in de TFC, ook weer geregeld. Nu de blog nog versturen en dan over een weekje weer vergaderen!
Een hartelijke groet uit de TFC,
Breelina
Heel leuk geschreven, Bree!